Hallo, 

Mijn naam is Hannelore De Wolf

De voornaam die je draagt, wordt je door je ouders gegeven. Persoonlijk ben ik blij met mijn mooie voornaam. Hannelore betekent ‘God is mijn licht’ en ‘medelijden’. Dat is ook wat ik wil belichamen of waar ik in geloof: dat het Universum je steunt, dat het Leven je draagt, zoals jouw lichaam jouw ziel draagt, de stoel waarop je zit jouw lichaam draagt, dat hoe hopeloos een situatie ook kan lijken, er altijd hoop, licht en steun te vinden valt, in de ander, maar ook in jezelf, als een deel in jezelf dat ‘onkwetsbaar’ is, immer ‘gezond’, als een bron waar je uit kan putten.

Mededogen is iets wat ik al heel vroeg in mijn leven heb ontwikkeld, ik nam het op voor het ‘luizenkind’ in de lagere school, want haar gekwetstheid te worden uitgesloten voelde aan als van mezelf. Mededogen naar mezelf dat was dan weer een ander paar mouwen. Van ‘alles geven’, mezelf voorbij lopen, werken tot ik er letterlijk bij neer viel, en dus ‘overleven’ naar grenzen mogen leren voelen en aangeven, mildheid voor mezelf opbrengen, mijn eigen stem vinden.

Door iets van mezelf te ‘tonen’, via deze website, wil ik een voorbeeld zijn tot kwetsbaar mogen zijn, mogen jezelf zijn, zichtbaar worden, want net zoals onze ervaringen – van pijn, verlies, leed, moeilijk te verdragen emoties of inzichten die maar gaandeweg binnensijpelen, onszelf ont-wikkelen = ontdoen van onze wikkels of beschermlagen,… –  uniek zijn, zijn ze tevens universeel! We zijn krachtig door kwetsbaar te zijn en zachtmoedig: moedig door zacht te zijn!

De Wolf is mijn familienaam, een wolf leeft in een roedel, is zich bewust van het belang van verbondenheid en is daarnaast een krachtig individu met een scherp instinct. Een wolf is een beschermende en liefdevolle ouder. Dat is ook wat ik wil uitdragen als therapeut – kindertolk – begeleider afgestemd opvoeden en wat ik zie als mijn zielsmissie:

• Bewustwording: wie behoort tot jouw roedel? Waar hoor jij bij? Wat dient jou nog? Wat dient jou niet meer? Mag jij je thuis voelen bij jezelf?
• Om mensen, kinderen, jongeren tot hun volle kracht en potentie te laten ontwikkelen.
• Vallen en opstaan, als ouder, als lerende, als mens hoort daar bij.
• Kinderen, jongeren maar ook volwassenen hebben nood aan een roedel, een vangnet, van waaruit je wordt begrepen vanuit liefde, warmte, compassie. Afhankelijk mogen zijn is nodig om onafhankelijk te kunnen worden.

Erbij horen: to be or not to be

• Als tiener wou ik geen ‘Dr.-Martens’-bottinen, omdat iedereen die had.
• Ik was als de dood te moeten voorlezen in de klas, en wat later ook mezelf te moeten voorstellen in welkomst-rondjes van opleidingen.
• In een klas vol ‘haantjes-de-voorste’ voelde ik mezelf onzichtbaar en aan de zijlijn staan.
• Thuis nam ik een ondersteunende rol op, had ik ‘wijze inzichten’ voor mijn leeftijd, welke me niet altijd in dank werden afgenomen.
• Mezelf durven / mogen zijn, bestaansrecht hebben, weten wie ik ben, zichtbaar worden, mezelf niet langer klein houden, mijn eigen leven mogen leiden, überhaupt bewust zijn dat ik zelf eigen gevoelens en behoeften heb,… is niet over één nacht ijs gegaan, maar heb ik vele watertjes voor doorzwommen!

Enkele weetjes

• In mijn ‘jonge leven’ heel wat jaartjes alleen gewoond, hierdoor een pad bewandeld van gevoelens van op jezelf terug geworpen worden naar al-een-heid en leren vertrouwen op je eigen kracht.
• Nen Oilstjeneer die houdt van de creativiteit van de Aalsterse stoet en zijn dialect.
• In coronatijden mijn vriend ontmoet en verhuisd naar den buiten en een zalige rust.
• Dankbaar dat het leven mij 2 prachtige kinderen schonk.
• Ja! Verandering is altijd mogelijk! 
• Kattenvrouwtje, momenteel hebben we 1 poes Ploechke, want onze andere kat is vermist.
• En zoals je misschien al vermoedde, ervaringsdeskundige over wat je kan lezen op deze website.
• Ik heb een sterke intuïtie en schep er plezier in mensen te helpen zichzelf te helpen.

Ik (zit in het groen en ik) hou van

• Terugdenken aan herinneringen die je toch deels gevormd hebben, zoals dit spelletje bij de scouts, dat je snel iets moest bedenken en iedereen dit kon horen.
• Wandelen in de natuur en me verfrist voelen door het bewonderen van 50 tinten groen.
• Het cyclisch vrouwelijke: het proces van groei, bloei, verval, dood en vernieuwing dat we jaarlijks zien terugkeren in de natuur (lente, zomer, herfst, winter).
• Bloemetjes! En dan vooral wilde veldbloemen. De geuren, de kleuren, hoe volmaakt én kwetsbaar, en als je ze goed bekijkt, is het alsof ze de hele wereld in zich dragen.
• Stilte / rust / alleen zijn / tijd voor mezelf hebben om iets of niets te doen en me daar ook niet schuldig over te voelen.
• Een boek lezen in de zon (meestal non-fictie door mijn leergierigheid), in een gewone aangename warmte die je ervaart op je huid (25° is voor mij ideaal).
• Dansen (in de keuken), schaterlachen (soms in mijn eentje om een herinnering of een grappige woordspeling), trampolinespringen, cd’s beluisteren (yes, I’m very old-fashioned and I love it!)
• Zelfgemaakte frietjes, een spaghetti-overschotje de dag nadien, met veel kaas en desserts met chocolade!
• Ervaren hoe je bewustzijn doorheen je leven verandert, en dat ik dit mag doorgeven aan de volgende generatie.
• Helende tranen mogen huilen, en niet hoeven te weten waar ze vandaan komen, soms van ‘ver-af’, gekwetste innerlijke kind-stukken die ‘het licht mogen zien’ of van dichtbij: tranen van geluk.
• Een warme knuffel van mijn vriend.
• Iets moois om te ervaren, zoals een roodborstje dat je begroet in de tuin.
• Een gesprek in real life waarin je je begrepen voelt, van hart tot hart, of een berichtje of woorden van een vriendin die oprecht en steunend binnenkomt.